„Wolność kocham i rozumiem” – koncert rockowy z okazji rocznicy odzyskania niepodległości

Wolność „bynajmniej nie jest jedynie przywilejem, lecz samą istotą naszego bycia” – słowa filozofki Barbary Skargi uczyniliśmy myślą przewodnią koncertu rockowego, który odbył się 8 listopada z okazji zbliżającej się 98. rocznicy odzyskania niepodległości. W dobie spierania się o właściwie pojmowany patriotyzm postanowiliśmy sięgnąć po repertuar, który niezmiennie kojarzony jest z młodzieńczym buntem i nieufnością wobec systemu społeczno-politycznego ingerującego w każdą sferę życia. Polska muzyka rockowa, która święciła swe triumfy głównie w l. 80. ubiegłego stulecia, jest definiowana jako nurt kontestatorski, obnażający prawdę o autorytarnych praktykach władzy. O tym, jak potężnie oddziaływała scena rockowa na publiczność, nie trzeba nikomu przypominać. Faktem jest, że historyczne przeboje odkrywają nowe pokolenia słuchaczy, dostrzegając w nich przede wszystkim zadziwiającą aktualność i ponadczasowość.

Tytuł koncertu – Wolność kocham i rozumiem – zaczerpnęliśmy z jednej z piosenek-symboli Chłopców z Placu Broni. Program uzupełniliśmy o przeboje Obywatela GC (Nie pytaj o Polskę) oraz zespołów Perfect (Chcemy być sobą), Akurat (Do prostego człowieka), Sztywny Pal Azji (Spotkanie z…) i Kult (Po co wolność). Sprawcami całego wydarzenia byli wokaliści Kamila Sawicka, Patrycja Głębocka, Zofia Leszka, Mateusz Szkraba i Oskar Choruży, gitarzyści Karol Kiryłło, Szymon Gendzwiłł i Jakub Królczyk, perkusista Gabriel Antoniak oraz trębacze Mateusz Piotrowski i Kamil Marcinkiewicz.

Koncert, który odbył się w trzech turach, był okazją nie tylko do rozrywki służącej urozmaiceniu szkolnej monotonii. Stał się przede wszystkim pretekstem do snucia refleksji o wolności w osobistych wyborach, o świadomym obywatelstwie („obywatel to nie poddany” – znowu Barbara Skarga), o zaangażowaniu w racjonalne urządzenie świata, wreszcie o moralnym sensie funkcjonowanie we wspólnocie. Dla nas zaś, nauczycieli, koncert był nostalgiczną podróżą w czasy młodości (dla niektórych – późnego dzieciństwa), wyzwoleniem emocji i wspomnień.

Kamilo, Patrycjo, Zosiu, obaj Mateusze, Oskarze, Karolu, Szymonie, Kubo, Gabrysiu, Kamilu – w imieniu dyrekcji i nauczycieli dziękuję wam za te chwile wzruszenia, poruszenie serc i wyśmienitą ucztę muzyczną.

Iwona Możejko